O książce: 2015 / Nowa powieść Władimira Moszczenki o czasach, gdy poeci byli poetami, gdy Gruzja była nam bliższa niż Paryż czy Berlin, kiedy przyjaźń poetów rosyjskich i gruzińskich (którego głównym apologetą był Borys Leonidowicz Pasternak – przyp. red.) nie była objawem ubocznym życia, ale jego regułą. Chwalebna era, jak zwykle bez szczęśliwego zakończenia... Dalej cytat z Jewgienija Jewtuszenki (o Moszczence, o „chwalebnej epoce”, o poezji): „Raz (nawiasem mówiąc, Aleksander Mieżirow polecił nas każdemu inny w Tbilisi w 1959 r.) inteligentny nieznajomy w oszałamiający sposób pojawił się przede mną w policyjnym mundurze. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że jest absolwentem zarówno Wyższych Kursów Akademickich MSW, jak i Wyższej Szkoły Partyjnej, a tutaj nie daleko mu było do sowieckiego Jamesa Bonda. Nie mogłem zrozumieć, że pod ramionami jednej osoby można zmieścić tyle czci – dla miłości, poezji, muzyki, szachów, Gruzji, Węgier, chrześcijaństwa i, co najważniejsze, przyjaźni międzyludzkich. W końcu nie można oszukiwać niczym innym niż poezją. No cóż, Matko Rosjo, czym jeszcze mnie zaskoczysz?! Być może po raz pierwszy widziałem Rosjanina prawdziwie przypominającego Puszkina, zdolnego zjednoczyć w swojej duszy różnorodność tak wielu jednoczesnych miłości, chociaż wielu moich współczesnych nie było na tyle, aby zakochać się w kimś lub przynajmniej w czymś. Myślę, że każdy z nas może wkroczyć na drogę życia słowami Władimira Moszczenki: „Więc spalił mnie mróz. I śnieżka skręcona w węża i kruchy liść z przedwczoraj... I co mnie spotka w przyszłości i czy nauczę się choć trochę mądrzej patrzeć w dal, chociaż trochę bardziej odważnie?»